Na današnji dan, 23. aprila 1815. godine, na praznik Cveti, u mestu Takovo, započeo je Drugi srpski ustanak pod vođstvom Miloša Obrenovića. Ovaj događaj označava prekretnicu u istoriji srpskog naroda i temelj moderne srpske državnosti.
Na praznik Cveti, 23. aprila 1815, Miloš Obrenović je na narodnom saboru u Takovu podigao krstaš-barjak i pozvao narod na oružje. Bila je to reakcija na brutalne pritiske i teror Osmanskog carstva koji su usledili nakon sloma Prvog srpskog ustanka 1813. godine. Iako se formalno pozivao na odbranu od lokalnog nasilja turskih vlasti, Milošev ustanak je bio jasno usmeren ka obnavljanju borbe za srpsku slobodu.
Nakon propasti Karađorđeve bune i masovnog izgnanstva stanovništva, situacija u Srbiji bila je nepodnošljiva. Turski represivni aparat je sprovodio sistematski teror: paljevine, reketiranje, kuluci, javne egzekucije. Beograd je postao pijaca roblja, dok su brojna sela opustela. U takvom ambijentu, inicijativa grupe srpskih prvaka iz centralne Srbije, predvođena ljudima kao što su Arsenije Loma i Milutin Garašanin, rezultirala je pozivom Milošu Obrenoviću da preuzme vođstvo.
Od Takova do autonomije
Borbe su započele u regionu Rudnika, širile se ka Čačku, Valjevu, Požarevcu i Karanovcu (današnjem Kraljevu). Ključna pobeda odnela se na Ljubiću, posle koje je jasno naznačen preokret. Za razliku od Prvog ustanka, Miloš je sprovodio politiku poštovanja prema zarobljenim Turcima i njihovim porodicama, što je doprinelo diplomatskoj prednosti u kasnijim pregovorima.
U julu 1815. dolazi do prelomne pobede kod Dublja nad kaznenom ekspedicijom iz Bosne. Taj trenutak obezbeđuje Milošu pregovaračku poziciju s Maršali Ali-pašom, koji kasnije postaje beogradski vezir. U narednim godinama, Miloš koristi diplomatske kanale, finansijske ustupke i političku mudrost kako bi izdejstvovao autonomiju Srbije, što je 1830. i 1833. potvrđeno sultanovim hatiserifima.
Temelji moderne srpske države
Drugi ustanak ne samo da je doneo oslobođenje od direktne turske uprave, već je i ukinuo feudalni sistem – zemlja je podeljena seljacima, a u Srbiji je uspostavljen novi društveno-ekonomski poredak. Uvedeno je dvovlašće, osnovane su narodne kancelarije, uvedeno je mešovito sudstvo, a Srbi su prvi put dobili svoje arhijereje.
Knez Miloš je tokom svoje vladavine obnovio i izgradio 239 crkava, čime se svrstao u red najvažnijih ktitora u istoriji Srpske pravoslavne crkve, odmah iza Nemanjića.
Drugi srpski ustanak je postavio osnovu za dalji razvoj Kneževine Srbije, teritorijalno proširene 1833. godine. To je ujedno i trenutak kada se Srbija u međunarodnim okvirima počinje percipirati kao politički entitet sa jasnom nacionalnom autonomijom, što je bio prvi korak ka punoj nezavisnosti ostvarene 1878. godine.
